Ev çendek e, kelecanek ji bo ciwan û gêncên Colemêrgê peyda bûye. Qasî ku ez ji dûr ve, li ser medyayê dişopînim, tê kifşê ku bayekî nû li nav civaka me peyda bûye. Êdî exlab gênc û ciwanên me xwe li dora tîm û taximên futbolê digirin û terefdariya sporê heyecaneke nû aniye nav civakê.

Ev ji bo me, vê civaka nêzî sedsalekê ye li ber bayên dijwar diheje, bêguman diyardeyeke nû ye.

Piştî Amedspor derkete lîga yekê û têra xwe kelecan xiste nav ciwanên di serî de bajarê Amedê û paşê hema bêje tevahiya bajarên herêmê, ji van bajaran jî liv û hereketên nû hatin pêş û vê çendê bizaveke nû ya futbolheziya herêmê bi xwe re anî. Êdî şirîk û hevalên Amedsporê çêbûn. Heta gihîşte wê astê ku Amedspor û Zaxospor biryara “maça dostaniyê” bidin.

Gelo Colemêrg û futbol çiqas li hev tên?

Erê, hûn ê bibêjin va ye Çekdar Orhanê me heye, stêrkekî Amedsporê ye û hezkiriyê alîgirên wê ye, belê rast e, lê bele rastiyeke din a şert û zirûfên bajarê Colemêrgê heye.

Îca ez ji we re hinekî behsa şert û mercên fîzîkî yên bajarê Colemêrgê bikim.

Xweş tê bîra min, ciwaniya min li Colemêrgê derbas bû. Me tu cih nebûn da em bi dilê xwe topanê lê bileyîzin. Wek hûn jî dizanin, Colemêrg bajarekî pesar e, bi kendalekî ve ye û çu dera deşt û rast lê peyda nabe. Heke tu hêkekê ji serê Colemêrgê nik Gupsî gêr kî dê xwe li Serêsolan heta Binterecan bigire û gêr bibe newala Zê.

Vêca, wexta me, çend zeviyên vala hebûn ku me goganê tê de dilîst. Yek ji wan li Kanîkewkan bû ku niha Zanîngeh li wir hatiye çêkirin. Heke topa me gêr biba, saetekê em bi wan kaş û kendalan diketin heta me gog peyda bikira. Cihek jî zeviya li pişta Qetremasiyê bû, wê derê jî dernişûv bû, heke te pihêneke xweş li topa xwe bidaya û gêr bûbûya tu dê saetekê bi dû de biçûyaya û divê te lez bikira nexwe top biketa robarê Qetremasiyê êdî çû. Wekî tê zanîn her dera Colemêrgê bi şîvik û dolikên avê ye. Hema bêje bi dehan co û cobar, şîv û lêmiştgeh hene ku gujeguja avê jê bilind dibe.

Mixabin gelek jê ava zelal nemaye, piranî di van şîvikan re şêlav û ava destnimêjê diherike. Jixwe ku top ketiba navê êdî ji kîsê te diçû.

Herweha li Taxa Bin Qesrê jî çend deverên piçekî rasteber hebûn, ew jî zeviyên goganê bûn. Û li bin Girkê Paganê jî stada Colemêrgê hebû.

De vêca tê bifikire, li bajarekî weha Zapspor derdikeve û bayekî germ li şûn xwe radike.

Qasî dizanim, aniha li Colemêrgê tenê stadek futbolê heye, ku ew jî li ser devê kendalekî hatiye çêkirin, heke top bi ser stadê re biçe û gêr bibe, êdî ew dibe para çemê Qetremasiyê û heta Zê diçe.

Erê, şertên fîzîkî yên Colemêrgê heye ku ji bo goganê zêde desteber nebin û heye ku ev hinekî kare futfolîst û futbolhezan girantir bike, lê ma asteng e jê re? Na. Ebed. Hetmen insan, çare ye. Hez, û agirê hezê, daxwaz û viyan kendalan ji te re dikin meydan, newalan ji te re dikin pawan. Tenê tu bixwaze, bawer bike û li ser baweriya xwe dilsoz be. Li dû arezû û şiyanên xwe here û bila armancên te mezin bin.

Ez bi xwe ji bo Amedsporê jî, ji bo Zapsporê jî, ji bo Wansporê û Zaxosporê jî, heta ji bo Batmanspor û Îxdirsporê jî, heta belkî çend salên din Urfasporê jî her dem dilnima me ku gênc û ciwanên me, xwe li ruhê sporê yê hevgir bigirin, kelecana wê bijîn û li dor tifaqa wê ji hevdu hez bikin.

Carina dibêjim qey ji bo insanan hincet lazim in da ku pê, bêne gel hevdu. Futbol hinceteke baş e ji bo hevgirtinê û avakirina ruhekî xwemalî.

Me pêdivî pê heye ku ji bo hinek tiştan bibêjin, “ev rengê me ye”, erê, ev reng heman wext “dengê me ye”, û rast e, “reng û dengê me” ji me re aîdbûnekê çêdikin ku em pê xwe şanaz û ne kêmtirê xelk û der û cîranên xwe bibînin.

Mesele hemû, ji aliyekî ve hewldan û bizava xwe-avakirin û hebûnê ye.

Zapspor, dengê Colemêrga min a birîndar; tu ser çavan hatî! Û di vê meşa te de ji dil û can ji te re serkeftinê dixwazim.

Her ava be Zap, her geş û gur be Zap!

Wekî Zê bicoşe, wekî Simbî bibe serfiraz!