<<mijîdar>>

ligel sira bayê payîzeke xam î xemûş

ji nav mijê tarî bêhna te û pê de pê de

strana xunaveka nerm dadiwerivî ji wê de

-şermoke-

spêde li teşiya demê l’ba dibû bawezîn

dil bi dil heçku ji xunava keserê tevizî

l’ba dibû mij bi tîrka demê; kêlî bi kêlî

ji dengekî qedîfeyî "ez û tu" bê bask fir diden

çar bihost û sê tilî dûrî min î, sê dengî distrî

hey hoooooo “ez û tu” bêsroşûn di mijekî gurêx

“ez û tu” kesereke bê peyvîn, bê levizîn

em, bi wê kulê her û her perpitîn lê netevizîn

ez û tu, bi wê kovanê daîm tevizîn lê negevizîn

em, bi wê êşê kulecergî bûn lê neheriftîn

di mijê çavê te de xunaveke darivîn

reşpeşkê avêt ser bişirîna li ziryokan şînbûyî

hey mijê çavê min, bes bimije kejîka nav lûlikên min

ee –z-j

ji wê zaroktiyê hatime

min serê xwe bi baranan dişûşt

cilên min li ser min zuha dibûn

û

di girîna xwe re bi xew re diçûm

tav

li ser rûyê min ê nerm diqemirî

û

di şerê ba û dûxanê de pora min dibû şima

lîçê difna min di hinarûkan ve diqerisî

şopa sermayê

pişta destê min xwînelokî dihişt

ji hemû bêhnan

bêhna kenê dayika min qermiçûkên dilê min vedida

û ezmanê min dikir sayî

e –z-j

ji wê mezinahiyê hatime

biçûkatî tê de kuştî

<<yad>>

biçûk diperpitî dil, heko biçûk bû gelek “xweş-rewan” çargavî lêdida

ring ring, te digot qey şirika barana nîsanê ye

bêhneke nerm ji gelî dihat: bi lewnê pûnga merzê avê bi ser gezingê de

na na eve bêhna baranê bû, li bin konê reş xunava xwe dadikir parzinî

-çi şeveke reş û tarî wey jaro dilo baranek hûr dibarî-

ji dengê bavo û Mistefayê Reşo pala wan bi stirka nivînan ve,

wê demê baranê dilorand, stranê deng vedida; stranê lê vedigêran

fanûsê şerenîx bû li gel bayê kurr dilerizî, diperpitî û rûyê baranê maçî dikir

yad-I

-îlala evne yêt mal hatin.. îlala îlala xwezî dilî-

firk ketiye lingê babo, kelêja keko ketiye: aşbetal e îro

koça bo zoma jorî, li pişta wî pesarî dê bimîne; ha evro ye ha ewro

-çi şeveke reş û tarî wey nemawo dilo çi baraneke xweş darêtê-

hey dad, hey dad: kîjan berperî bikim yad, nayab e xewna ber baranê na-yabo

xew avêt devê dolan, gelî bûn şape yadê ax yadê! bêhna axê çi xweş tête min!

yad-II

hin xewn dubare nabineve û av du caran di gerekê de xîzê maçî nakiteve

-weylala, evne yêt mal nehatin, wey li minê jarê pepûkê, wîî dara serê rêyan

çi şeveke reş û tarî wey jaro dilo baranê lê nekir û bêhna ava sar têt ji yadîgaran

fanûs pelîtê xwe dixwe û bîrhatin parzûnga xwe didin pişta xwe û diçin ji waran

dadê kade pahtibûn bo rê, kulmek kizwan, çengek tûhişk xistibûn binê xelitkê piştê

hemû rê li çaryanekê diqelibîn bo destpêka rêyine dinê, rê diçû digihîşte şiverê

baranên spîşevî dadiwerivîn bi xwinav xwinav, bi çirke çirke di ser şevê

ez biçûk bûm û qet mezin nebûm

çi şeveke reş û tarî, ax çi baraneke hûr barî bi ser dilê min de

baran e li hemû kesî nabare qasî hemûşkan, hinekan lims hinekan çirk

ez mame bin barana şevê di fîrqetê, ligel dengê babo û Mistefayê Reşo,

li Zomkê, li bin konê reş, gava baran hûr hûr dibarî û peşkên wê bi ser stranê de diçiripî

diçiriskî

xewa min dihat û sibe ez ê mezin nebibam û çu carê ez ê ji wê xewê hişyar nebibam

-de lorî lorî

babo heyran, dayê gorî-