Ev salek e ku gelî û pesarên Rûbozikê rondikan dibarînin. Dar û ber dinalin û heke ax û ava wê bi ziman bên dê tijî dinyayekê kul û kovanan bibêjin, bi her du çavan xwîn bigrîn bo vê ‘dada’ bêdadan.

Ev salek e, befira ber dol û koxên Bêcuhê xwîn diherike û riyên sînoran bi dengê balefirên jehrrêj têne hingaftin.

Ev salek e, li Rûbozikê wijdana ‘dewletê’ kurmî dibe û bêhn bi ‘dad û mêzîna dada wan’ dikeve.

Ev salek e, rûyê bozik ê bi xwîna sîûçar şitilên biharê şêlûbûyî, bi nalenal xwe di gelî û newalên kerr dide û ji rika dilê xwe re sînga lat û zinaran dialîse.

Ev salek e, befir spî nabare Kurdistanê. Ev salek e, baran bi rengê pêlavên li ser pişta hêstiran xwînî dibare ser vê axê. Ev salek e, axa vî warî qet xwe hiş nekiriye û qet deng ji xwe nebilandiye. Ev salek e, dayikên vî welatî dergûşên xwe bi lorikên ‘bextê roma reş a xayîn bêlome be!’ dinivînin û li şûna çîrokên hezar û şevekê; Çîroka şeveke kanûnê ya reş û dirêj e, ji bo sava û berşîrên xwe vedigêrin.

Ev salek e, law û keçên vî welatî destnivêja xwe bi rondikên Rûbozikê digirin û li bergelî û nizarên wê sejdê dibin bo Xwedayê xwedanê mirazan da ku dengê girîna van dayikan bibe xwe û baranê edaletê bi ser vê axa hişk û zuwahiştî de bişîne.

Ev temenê salekê ye Rûbozik kelemê çavên neyaran, tîlîlîliya ser zarê bûk û berbûyên destbihene, rext û rapêça bejna keleşelaw û ciwanekeçên xwe di ber doza vî welatî de gorî dikin.

Rûbozik;

Ey sûmaya çavên welatê min,

Elindeya kerr

Spêdeya befir sor lê barî…

Ey tarîgewka stêrka gelavêj rondik li ser barandî

Niha

Bo min lorikekê vehûne

Ku şevên kanûnê yên reş û dirêj bes befra sor bibarînin ji asîmanê jorî

Û balindeyên hesinî bes kerba xwe vereşin ser devê van geliyan

Tu

Weke gulnixwînê serê xwe nexe ber xwe

Bihêle bila ew ‘terezbab’ ji xwe şerm bikin;

Ew ên bi rondikên tîmsahî

Bi destên xwe yên tijî xwîn

Ên kirêt

Rahiştin ayet û hedîsên pîroz

Û hatin mala me

Gotin, “Em bira ne”

Û em

Di gerkê govendê hafa dîlanê ya mirinê de reqisandin

Ey rûbozik,

Kelemê ber çavêt dijmin û neyaran

Heke me tu ji bîr kirî

Bila hemû ‘tokên lanetê’ li stûyê me nîrbende bin

Bila

Hemû ‘şeytanên gerdûnê’ bi xwîna me destnivêja xwe bişûn

Û hemû mirovxwer û wanpîr bibin mêvanê kelexên me

Bila hezar lanet li dilê me be û ew hişk bibe…

Erê Rûbozik,

Tu çirûskvedanek ji Geliyê Tiyarê; berpalên Gûzereşê

Dû Pira Dojehê

Sî û şeş caran parçe parçe bûyî di bedena keleşelaw û ciwanekeçikên vî welatî de

Tu newala qesaban

Sîûsê gule

Tu Dersîm, Helepçe

Tu Kurdistan sertaser

Ax bo te,

Ez ê niha çawa xeberê bidim wan ‘qaçaxên’ te yên ji gundê jorî çûne yê jêrî

Ku sersaleke nû tê dîsa

Û hê jî befira sor ranewestiyaye

Û kizekiza wê ye peşkên xwînê,

Gustîlên dezgirên bêmiraz

Ciwanelawên di bihara umrê xwe de

Bigerînim û vê kovanê li ser kula bi ser hemû kulan bigêrînim

Ax bo te Rûbozik!

Kelemê çavên neyaran

Kuştiya bi destê teyaran…