işte şafak söktü

saat ertesi

gündür

Zezê gamlı ışıklar gömer göğsüne

bir başka şehir tadı var şimdi buralarda

al kuşanmış zehir

kan kimin sıcak yavrusu

saçları dökülmüş gökyüzünde mavinin

bulutların seri gözyaşlarını bekler biri

kavşaklarda hızla dönen kimsesizliktesin işte

kıyılarında park etmiş öfke

bakırı yalamış hırsızlar

durur

planlarında çalınmış şatafatlı hülyalar

kıramaz ki insan bu havaları

onunla

onunla aşk kılınır hayat

ihtişama çıkılır

diyorlar ki vatan var

ülkeleri olanlara soruyor sorular

onun kalbinin dolaşan kanında

sorgusuz

sevdalı Kürdistan

zinalı geceleri geride bıraktık

şehir tiril tiril

yataklarda avuçlar dolusu uyku

siniyor rüyaların ortasına kalbi yırtık bir Kürdi

lorin mi dersin

bir anne kelimeleri asıyor kulağına insanlığın

bir kuş

uzun çırpıyor kanatlarını

kışlanmış

dağ başı gibi Zezê

fazlasıyla uzaktır

uzak

karnında kelimelerin zarı

ara

ara ki ilhamda sevişsin nefesin son gölgesi

buz koy öptüğün yere

mahalleli uyanır az sonra

altı irin bağlarsa şayet sıyırdığın aralar

duyarlar

koca bir cehennem gibidir çünkü ağızlar

dillerinin kancası yok

felsefeden anlamazlar

sevişmeden

şiirden

tütünü haram ederler

insan soyunukken günah işlemez Zezê

saçlarını şafağa gösterirken de

eğer çatamamışsa utancın ucunu aklının deryasına

giydiği ne varsa

beter ağırdır

kıl ince sevmeli

kıl ince

çırılçıplak bakmalı

eğer yürekli ise insan korkak değilse

sevmiştir

bu da böyle biline

yazdım şafağın tertemiz yüzüne