Şemdinli ağlarsa!...şabatandan bir nehir akar aşağı. Dağ-bayır kardeşleşir, ormanlaşır. dere boyu, vadi boyu kol kola tutar, omuz omuza verir ağaçlar. Umut fidanları boy verir toprak nasır bağlamış elleri öper, alından akan teri emer.

Bir ana sarılır yavrusuna, bir oğul babasına.  Serpilir barış tohumları rüzgarın kanadına... Amed’te güneş açar

Yurdumun üstüne, surların dibine çömelir yorgun, burçlara zafer zafer ışıldar. Bir kardeş türkü eşliğinde akar dicle, bir kardeş tablo eşliğinde fırat, pısan deresinde selamlaşır.

Bir yatakta oynaşır balıklar, solungaçlarında taşır gözyaşlarını derya dibine.....

Şemdinli ağlarsa, dünya duyar çığlığını. Akar karanlık dehlizlere. Korkudan yılanın, çıyanın  ne varsa hepsinin yüreği patlar.

Avrupa sokaklarında dolanır özgürlük dili. Oysa efkar tepesine karşı yiğitler özgürlüğün manifestosunu yazar. Kurşunlar Ali dayının bileğinde güle döner, Zahir kardaşın bedeninde yuvalansa da şarapnel alçakları.

Yol yürünür ve aşılır adım adım yüreklere doğru. Yürek bu!...

Dağlar şahit olur, taşlar...

Ve başına bu sonbahar düşen aklar, hep şahittir ölüm emrinin ihanet pususuna. Kurt başlı insanlar ve daha niceler katlime ferman salar....

Değer verir yoksul, anlam biçer zengin.

Puşt zullası bu!..

Yatar örümceklerle aynı kozada, yatar karanlığın zifiri bir yerinde. Uçsuz bucaksız sevgi selinden geçmeye onu kıtlıklardan kıranlardan geçirmeye çalışır. Çalışır da çalışır... Çalışılmak istenilen mezalime boyun eğilmez... Bu da mı bilinmez....

Şemdinli ağlarsa,
doyar dünya sevgiye, duyar insanlar şerefsizliği, kaçar murdar yüzlü leş kargaları, dejenere olmuş tencere dipleri... Dehşet bir direniş çıkar; yüceltmek için insanlık onurunu. Değişir şehrin rengi, def olur gider frengi... Güle oynaya çıkar sokağa çocuk, anne, baba...

Şemdinli  ağlarsa böyle ağlar, ağalar...