Gidenler, aradan hayli zaman geçse de dönüyor bir şekilde.

Topraktır; gel der, el eder, mendil sallar, haber yollar.

Ürkersin, tedirginsindir,

"ne haldedir acep memleket" dersin!

Ama, sade kendine...

Yanıtını bilemezsin çoğu kez soru'nun.

Bıraktığın gibi bulamayacağını bile bile, yine de sorarsın.

Arar, bulur bakarsın.

O, döndüğün, sanki hiç yaşamamış gibi tuhaf, garip, mahzun melul baktığın! Avuç içini taşlarına duvarlarına, kapı tokmaklarına, pencere pervazlarına süredurduğun, gözyaşlarını kimseler görmesin diye içine akıttığın senin şehrindir işte!

Duruyordur orada!

Bir miktar haldan düşmüş, tebdil gezse de!

Oradadır, duruyordur, boylu boyunca, yel yepelek yayılmış hâl misali.

Gitmişlere, "gittiler işte" yakışırdı!

Gidenlerin, ya da gitmek zorunda bırakılanların hikayesiydi "Gittiler İşte".

Gidenlerin,

Kalanların,

Gidemeyen,

Dönemeyenlerin,

ardlarından mendil sallayamadıklarımızın, bir tas su dökemediklerimizin, güle güle git ama tez zamanda gel diyemediklerimizin, hüzün gözyaşlarımızı, sade içimize akıttıklarımızın derin hüznüne gebeydi bütün hikaye.

Sonrası pikapta firaklı bir nakarat misali;

Gittin

Şimdi dönmek telaşındasın.

Ve lakin her gidiş dönüşün hüznüne gebe...

Peki gidenler sahiden döner mi geride bıraktıkları yurda toprağa! Dönünce ne umar, bekler ve ne bulurlar. İçlerinde bir dağ mı devrilir. Yoksa akan sular mı durulur. Yıllardır gözlemlerim tek cümlelik bir tirat'tır sanki. Kurşunu sırtından yiyip acısını henüz yaşayamama / hissedememe hâli...

Zamana yenik düşmenin derin hüznü...

Mayıs 2019 / Diyarbekir