Şehrin sicilinden düşmüş bir Ermeni'nin otuz sene sonra şehre döndüğünde evinin yerinde boş bir arsa gördüğündeki ruh halinin fotoğrafyasıdır...

Uzun sürmüş doğu gecelerinden birinde

Devrilende sabaha karşı şafak, uyuyan kurda kuşa inat!

İşte geldi, ey yaralı coğrafyam deyip kulağına üç kez bağırırken

Yervant demiş adına, babası Puşici Kekê Yako

En kadim şehrin en eski evlerinden birinde kayıt düşülmüş mesel gibi

Rehber olmuş şehrin serencamı, tarihe bir kez daha not düşülürken

Var git, bahtın açık olsun, sesin tılsımını yitirmesin demiş

Adıyla kutsayarak, menekşe çayıyla büyütüp, gül rakısıyla efsunlarken oğlunu

Nerede olursan ol, sesim kulağından eksilmesin, unutma vatan bildiğin toprağını

Tenin canda, aklın başında, sesin hançerende oldukça çağır ve unutma...

Budur benim sana dair edeceğim kelam

Omid olan şehrimizin esirgeyen, bağışlayan en eski adıyla

Sabırla ve azimle kazı adını binler yıllık bazalt bir taşa, öyle git

Telaşa hiç gerek yok, aile yadigârı sükûnetimizi anımsa,

Alnına yazılan kader çizgisidir bu şehri kadimin bahşettikleri

Neylerim hali perişanı, neylerim meskânı dese de Dîran

Can evinden vurulduğunu her daim anımsasan da

Irgalamasın seni hayatın küstürdükleri, duyur yine de sesini olduğun yerde...

"Haylê dilêmin, dilêmin, dilêmin

 Baran ê şil kir cilê min.

 Haylê dilêmin, dilêmin, dilêmin

 Felek ê xira kir mala min..."