Bazen dili olsa da insanın işe yaramaz. İçinizdeki o tarifsiz tufan öç alıyor gibi kırıp döküyor beyninizin sınırlarını.
Susuyorsunuz.
Karnınızın altında durmayan bir sancı düşüyor sonra
Kürtlerin yaşam alanlarında süren bu acımasız savaşın bağı ne kadar kör bir bağmış o zaman daha da belirginleşiyor.
Bir kere, sırf varlığınızı kabul ettirmek size binyıllara mal olmuş.
Her gün alnınızdan kirli bir ter akıyor.
Kaygılar besliyorsunuz.
Kürt olduğumu söylersem benden neleri alıp götürecek. Oğlum, kızım iş bulabilecek mi?
Üniversite de dövülecek mi? Linç edilecek mi?
Bir Kürtçe isim koysam diyorsunuz kızınıza mesela Şinbu Sonra ya okullu olursa ve bu isimden dolayı sicili bozulursa diye geçiriyorsunuz içinizden çünkü falancanın kızının başına gelmişti biliyorsunuz.
Babasınız ya da anne, sizin canınız gelmiş dünyaya ve ad koyarken kalbiniz kapanıyor sıkıntıdan.
Sorular karnınızın dibini yırtarcasına şiddetlenirken siz hala bir tek soruya bile cevap bulamamışsınız.
Hangi yangın bu kadar yakar ki bir ormanı. Hangi sancı bu kadar ceberrüt?
Aslında her ormanı saran yangın mutlak söndürülür bütün rüzgârlara karşın.
Ama bu yangın söndürülemiyor bir türlü. Bir taraf söndürmeye çalışırken bir taraf ta durmadan yelliyor. Bunun etrafında ateş dansı yapanları da hiç hesaba katmıyorum.
Bu nasıl bir yangındır ki biri asker biri PKK"li iki kardeşi yakar.
Hiç akıl edip düşünen var mıdır, bir kardeşin diğer kardeşin karşısında çarpıştığını ve öldürme kastiyle siper aldığını. İkisinin elindeki silah kardeş tanımıyor ve mermilerdeki barut dehşet yakıcı.
Bu yangın söz dinlemiyor.
Öyle bir kilitliyor ki insanı hayatı felç ediyor. Duygusuz kalıyor insan. Duygular sersemliyor.
Savaşların dini imanı olmaz. Ama yangını çok olur. Tarih çok sefer öyküsünü anlatmıştır. Ama bu savaşın acıları kahrediyor. Akıl hâkimiyetini yitiriyor.
Yıllarca sevdiklerinden kopuk bihaber yaşamak kimin arzusu olur ki?
Sanırım kimsenin.
Onlardan bihaberken bir kardeşinin asker olduğunu ve karşı siperlerde eli tetikte nöbet tuttuğunu nereden bilebilirsin ki.
Veya sen dağdayken baban korucu olmuş nereden bilecen?
İşte bu savaşın en yakıcı tarafı bu.
Şahit oluyorsunuz. Baba bir korucu kulübesindeyken ciğerine gelip oturuyor hasret. Diyor ki oğlum gerilla
İçinde özlem o kadar büyümüş ve oğul fotoğrafı o kadar incelmiş ki tüttürdüğü sigaranın dumanında beliriyor.
Bu yangın kaç bin ton ağırlık altında ezilmekten de beterdir.
Onun içindir bazen dili olsa da insanın bir işe yaramıyor. Bunu tarif edecek bir kelimeniz olmaz.
Susarsınız
Dağların, anaların ve babaların kalbinden oluk oluk kan akar.
Ve savaş bıçağı durmadan birileri tarafından bileylenir
Oğullar ve babalar bir bu savaşta silah kuşanır birbirine amansızca
Yangının etrafında dans edenleri düşünmek bile istemiyorum
İnsafsız bir savaş bu.
Babayı bir taraf oğlu bir taraf yapacak kadar acımasız.
Varsa bunu açıklayacak bir sözünüz bir cümleniz söyleyin.
Yoksa susun! Bazen susmak bağırmaktan daha seslidir.