şimdi
omzumda kaybolan yaraların üstüne koydum seni,
Avaşinden daha hırçın,
Zagirius mitolojinin altından koşarak gökyüzüne.
sapanımın çatalında adın,
bitmeyen bahardın her mevsim.
Sevgili,
Kaval sesi kaburgalarımı mengeneye almış. Nefesimi bir ihtimal kuşların özgür çırpmalarına benzetiyorum. Böylemi olur aşklar hep bir yerinde…
Gözlerinin sihri meneviş aleve durmuş. Hayaline küreksiz bir sandal gibi gelip çökmüş bir yorgunluk, aramızda Fırat akar bir uçtan bir uca.
Yabancı bir şehrin karanlık akşamından dökülen yalnızlığı yazıyorum.
İpil ipil yüreğimin hicranı.
Dinledikçe geceyi türkülerin sol yanımdan akışına kapılıyorum, öyle uzak sesler armonisi içinden dağları getirip getirip duruyor bir melodinin içine girmişliğin. Önce sensin diyorum ellerim uzanıp parmaklarım birbirine değende anlıyorum ki kurduğum düştür anıların kervanında.
Sonra yırtıyorum gecenin karanlığını çığırarak.
O upuzun uzaklığın kalbine kadar dikiyorum gözlerimi, yosma bir buğday beniz açılıyor ufkuma… Seni kaltak gecede çarelerime buluyorum.
Oy yosun bağlamış gönül çemberim oy!
Döndüremedim güzelliğini yarin, ne çare.
Çırılçıplak bir gecedir karanlık şuh kadınlar gibi pürüzsüz. Yurdunuza yurdumdan özlemler getirdim bakın. Meşrebi rüzgar, meyhaneci, kemancı biraz çalsanıza yarin kokusunu getirdim…
Sevgili, aklımda yaradılışın var.
Yaradanım deyip süpürüyorum ne var ne yok oracıkta, adına Simone diyorum bir martı kesiyor kanatlarıyla karanlığı…
şiir yine
yağmur besler hücrelerinde
ıpıslak dudaklarımda yıkanır şehir
çok eski bir zamandan gelir düşersin içime
mesela çemberim
döndüğü zamandır zangırdayarak
tiril tiril bir delikanlı hesaplaşır mektuplara
ve sen
akan bir nehirsin sırtımın vadisinde
çok eskilerin,
anlattığı aşkları yaşarmış meğer düşünde
Akşamdan kalma küller gibi karışıyor sessizliğime sevgili ve kaybolmaya vakit var daha. Uykusundan uyanmasın diyorum. Uyanır ve gelirse de olur…